DAG EN NACHT EEN LUISTEREND OOR

DAG EN NACHT

EEN LUISTEREND OOR

Janneke, vrijwilligster in Den Haag

'Hij was haar voortdurend aan het treiteren'

Soms voer je onvergetelijke gesprekken voor de Luisterlijn. Dan luister je naar verhalen met extra bijzondere lading. Ook Janneke (locatie Den Haag) had zo’n gesprek dat diepe indruk op haar maakte. Ze vertelt erover.*

‘Het begon als een gesprek dat ik wel vaker had gevoerd. Ongeveer twee weken geleden rond een uur of elf ’s avonds. Het was een vrouw van rond de veertig jaar met een zuidelijk accent. Ze had problemen met haar man. Er waren irritaties. En waarschijnlijk waren die begonnen op het moment dat haar man arbeidsongeschikt raakte. Ook de vrouw had geen werk en daardoor zaten ze nu allebei thuis.

Natuurlijk is dat vervelend, maar ook niet uitzonderlijk. Toch drong het gaandeweg tot me door dat de situatie erger was dan ik eerst vermoedde. Waarschijnlijk waren de spanningen er al enige tijd en dat begon hun relatie op te breken. Haar man had inmiddels al drie dagen niet meer met haar gesproken. Drie dagen! Hij reageerde alleen nog maar op haar door gekke bekken te trekken als ze iets vroeg. Zo was hij haar voortdurend aan het treiteren.

Ik merkte dat het me aangreep. Dit was geestelijke mishandeling. Nota bene door je partner waarmee je al jaren samen bent. Die doet totaal gestoord. En mogelijk zou het nog erger worden. Verder had deze vrouw niet veel mensen om zich heen, niemand anders wist ervan. Goed, het stel had kinderen. Die wisten wel dat er strijd was, maar niet dat het zo ver ging.

Ze klonk als een sterke vrouw, die niet snel aan haar verdriet toegaf. Ze zei dat ze zich niet klein zou laten krijgen. Aan de andere kant waren er twijfels: ‘Ik wil het graag oplossen, maar dat gaat zo niet. Ik ben bang dat ik straks ga flippen als ik alleen maar gekke bekken als reactie krijg.’ Heftig om dat te horen. Hoe kan die vrouw helder blijven denken, als ze er zo alleen voor staat?

We hebben gekeken naar verschillende oplossingen. Het liefst wilde ze via haar kinderen een gesprek forceren met haar man. Maar het was de vraag of het verstandig was om die kinderen zo als middel in te zetten. Naar de politie gaan, was twijfelachtig, er waren immers geen fysieke tekenen van mishandeling. Ook dacht ze erover om te vertrekken en het huis te verkopen (dat stond op haar naam). Dan zou haar man in elk geval iets moeten gaan doen. Ik heb er op aangedrongen dat ze iemand in vertrouwen zou nemen. Uiteindelijk koos ze voor de huisarts. Ze zou het met hem erover hebben. En haar opties doorspreken.

'Toen ons gesprek eindigde, was ze haar verhaal kwijt en leek ze rustiger. Je kunt aan de telefoon niet alles oplossen, al wil je dat misschien heel graag. Ik was vooral een luisterend oor.’

*Dit verhaal is geanonimiseerd.